Ακόμα ένα φθινόπωρο ήρθε και για τους κύριους στρατοκράτες είναι σαν μην άλλαξε τίποτα.
Καλέσαν ακόμα μια φορά χιλιάδες ανθρώπους να πάνε να υπηρετήσουν την “μαμά πατρίδα”,να εκπαιδευτούν στα όπλα, να δηλώσουν υποταγή στην σημαία.
Μια ακόμα σειρά απο στρατιώτες…
Μια ακόμα σειρά από εκπαιδευμένο “κρέας για τα κανόνια” των μιλιταριστών.
Μια ακόμα σειρά από ανθρώπους που εκβιάζονται να υπηρετήσουν τις ένοπλες δυνάμεις αλλιώς θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.
Καμία κρίση, καμία κοινωνική αναταραχή, κανένα θανατηφόρο ατύχημα, καμία αυτοκτονία δεν επηρρεάζει τους στρατοκράτες έτσι προφυλαγμένοι που είναι μέσα στα σιδηρόφρακτα στρατόπεδα και στα γραφεία τους. Τυγχάνουν βέβαια και της εύνοιας των αρχόντων και των αφεντικών του τόπου, τους οποίους άλλωστε ορκίζονται να φυλουν και να υπηρετούν. Και αυτοί τους ανταμοίβουν! (Μια φορά κάναν το λάθος και περικόψαν κάτι μισθούς από τους αγαπημένους υποτελείς και σπεύσαν να επανορθώσουν δίνοντας και αναδρομικά!) Πώς λοιπόν οι άρχοντες του τόπου και τα πιστά σκυλιά τους να μην προσβληθούν και εξοργισθούν όταν κάποιοι αρνούνται να υποταχθούν; Αρνούνται να ορκιστούν πίστη στη πατρίδα; Αρνουνται να γίνουν άντρες όπως αυτοί ορίζουν; Αρνουνται να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του κράτους; Αρνούνται τον ελληνικό στρατό;
Τους περασμένους μήνες, σε συνέχεια της – καλά αμοιβόμενης κατά τα άλλα – δουλειάς που είχαν ξεκινήσει από το 2011, οι στρατοκράτες ενέτειναν τις προσπάθειες τους να “συμμαζέψουν” όσους αρνούνται το στρατό και να τρομοκρατήσουν όσους το σκέφτονται. Δικαστήρια αλλά και συλλήψεις περίμεναν όσους επέλεξαν ευθεία σύγκρουση. Σε 5 τουλάχιστον περιπτώσεις ανθρώπων που διάλεξαν να αρνηθούν το στρατό δημόσια και πολιτικά, οι μπάτσοι, οι δικαστές και οι στρατοκράτες εξάντλησαν την αυστηρότητα τους. Σε όλες τις δίκες ο ρόλος της μαριονέτας φαινόταν να ταιριάζει γάντι σε όσους καθόταν στην έδρα. “Με το σταυρό στο χέρι” και προφυλάσσοντας τα συμφέροντα του έθνους, επιβάλαν ολοενά και μεγαλύτερες ποινές σε όσους παράκουσαν τις επιταγές της πατρίδας.
Αλλά η ποινική δίωξη είναι μόνο ένα κομμάτι της καταστολής για τους αρνητές στράτευσης αλλά και για όσους σιωπηλά δεν απάντησαν “παρόν” στα προσκλητήρια της πατρίδας. Η μοντέρνα καταστολή περιλαμβάνει οικονομικές και διοικητικές κυρώσεις. Με περισσό ζήλο τα πρόστιμα των 6000 ευρώ που θεσπίστηκαν το 2010, ενεργοποιούταν και αποστέλλοταν κατά δεκάδες στην εφορία απο αντισυνταγματάρχες και λοχαγούς που κάναν τους φοροεισπράκτορες να έρχονται δεύτεροι στο κυνήγι για το γέμισμα των κρατικών ταμείων με ζεστό χρήμα. Βέβαια και οι εφοριακές αρχές δε μείναν με σταυρωμένα χέρια. Περάσαν στην αντεπίθεση για να πάρουν τα πρωτία. Δεν αναγνώρισαν καμία αναστολή σε ανθρώπους με αποδεδειγμένη οικονομική αδυναμία. Και το προχώρησαν ακόμα παραπάνω. Προέβησαν σε ποινικές δίωξεις αλλά και εντολές κατάσχεσης σπιτιών “ανυποτακτων” που είτε αδυνατούσαν να πληρώσουν το πρόστιμο είτε αρνούταν συνειδητά.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το κίνημα των αρνητών στράτευσης δεν αριθμεί κάποιο μεγάλο αριθμό. Τι τους τρομάζει όμως τότε; Η καταστολή τους είναι δυσανάλογη αλλά πλήρως εναρμονισμένη με την τακτική που το κράτος ακολουθει σε όλους τους τομείς: Φιμώστε και τσακίστε όποιον αντιδρά και αντιστέκεται. Είτε είσαι σε στρατόπεδο είτε έξω, η εντολή είναι μία: Ακολούθα τις εντολές των απο πάνω. Αν όχι… Οι αρνητές στράτευσης αλλά και ο κόσμος που διαμορφώνει μια στάση ενάντια στον στρατό δεν διαφέρει από τους εργάτες αντιδρούν απέναντι στα αφεντικά που τους πίνουν το αίμα, από τους κατοίκους που δεν παρακαλάνε πια για ακριτη ανάπτυξη αλλά αντιστέκονται κόντρα στα συμφέροντα τεράστιων πολυεθνικών, από τον κόσμο που αντιστέκεται στην κατάσχεση των σπιτιών από τις τράπεζες και την εφορία… Ολοι αυτοί γίνονται αποδέκτες της οργής του συστήματος.
Γνωρίζουμε ότι το ζήτημα αφορά προσωπικά έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Κάποιες χιλιάδες από αυτούς καλούνται να φορέσουν τα χακί αυτό το Νοέμβρη (κάποιοι τα φόρεσαν εδώ και καιρό). Γνωρίζουμε ότι μεγάλο ποσοστό έχει θέση ενάντια στο στρατό και την υποχρεωτική θητεία. Γνωρίζουμε πως οι εκβιασμοί είναι σκληροί και πολλές φορές αξεπέραστοι. Όμως ο μόνος τρόπος ένα συλλογικό πρόβλημα να επιλυθεί είναι αν οι άνθρωποι που τους αφορά το επικοινωνήσουν, οργανωθούν και επιδιώξουν μια συλλογική λύση.
Επιλέγουμε λοιπόν να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας και να σταθούμε μαζί με όσους παίρνουν θέση ενάντια στο στρατιωτικό μηχανισμό και αντιτάσσονται τον μιλιταρισμό με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε στις επόμενες κλήσεις για στράτευση να μη ζούμε ο καθένας μόνος το “προσωπικό του δράμα” απέναντι στο χαρτί για κατάταξη, αλλά να είναι οι στρατοκράτες που στέκονται έκπληκτοι μπροστά στις μαζικές μας αρνήσεις.