Αλληλεγγύη στον Ολικό Αρνητή Στράτευσης Χ. Ρίτσιο

Στις 27/2/2014 σε τυπικό έλεγχο στοιχείων από κλιμάκιο της ΟΠΚΕ συλλαμβάνεται και οδηγείται με την διαδικασία του αυτοφώρου σε αστυνομικό τμήμα στην περιοχή των Τρικάλων ο ολικός αρνητής στράτευσης Χ. Ρίτσιος με την κατηγορία της ανυποταξίας σε καιρό ειρήνης. Μετά από μια πολύωρη ταλαιπωρία αφήνεται ελεύθερος καθώς ορίστηκε δίκη για τις 25 Ιουνίου στο στρατοδικείο του Ρουφ, Αθήνα.

Η σύλληψη του Χ. Ρίτσιου, όπως και οι συλλήψεις που έχουν προηγηθεί, είναι μέρος μιας ευρύτερης κατασταλτικής στρατηγικής εκ μέρους των στρατοκρατών να κάμψουν το φρόνημα αυτών που επιλέγουν να συγκρουστούν ευθέως με τους μηχανισμούς τους. Η ξεκάθαρη στοχοποίηση ολικών αρνητών στράτευσης τείνει όχι μόνο να πέσει στο κενό, αλλά αντιθέτως δημιουργεί εκείνες τις συνθήκες ευόδωσης κοινωνικών αντιστάσεων και διεργασιών, ικανές να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανατροπής των σχεδίων και των τακτικών τους. Εμείς σε όλες τις διώξεις μας, όποια μορφή και αν παίρνουν, απαντάμε με συνεχή και συνεπή αγώνα.

 Η πολυεπίπεδη  επίθεση που δέχονται τα πλατιά λαϊκά στρώματα και οι κοινωνικοί αγωνιστές από την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξουσία δεν πρέπει να περάσει. Αν’ αυτού, να γίνει λόγος αφύπνισης και κοινωνικής αντίστασης απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την υποβάθμιση της αξιοπρέπειας μας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Με σφαίρες την αλληλεγγύη, την οργάνωση, την δράση και τον πολιτικό μας λόγο ας γίνουν οι  αντιστάσεις μας το όπλο που θα τους σημαδεύει όσο εκείνοι προσπαθούν να επιβάλλουν μια κοινωνία δουλοπρέπειας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης και συντηρητισμού.

 

Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ

ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΜΑΣ

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ Χ. ΡΙΤΣΙΟ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΣΤΙΣ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ

Από τα Βαλκάνια…

Σε τούτα τα μέρη ο μιλιταρισμός δε ντράπηκε ποτέ να διεκδικεί χώρο στο δημόσιο λόγο και στις κοινωνικές σχέσεις. Να ετεροπροσδιορίζεται κοιτώντας πέρα από συνοριακές γραμμές, να αυτοπροσδιορίζεται χτίζοντας την αγάπη για την πατρίδα. Και το μίσος για ό,τι είναι έξω απ’ αυτήν. Σε τούτα τα μέρη, ο στρατός έχει καταγραφεί στην επίσημη ιστορία ως «απελευθερωτής», ως «ειρηνευτικός διαμεσολαβητής», ως «εγγυητής σταθερότητας». Απελευθερωτής, με τίμημα τις ζωές και τις κοινότητες χιλιάδων ανθρώπων των οποίων το χρώμα, η γλώσσα, το θρήσκευμα και οι παραδόσεις δεν χωρούσαν στις στρατηγικές για «εθνική ομοιογένεια» και στις πολιτικές της κατασκευής των σύγχρονων εθνικών ταυτοτήτων. Ειρηνευτικός διαμεσολαβητής, μέσα από πολέμους, συνεχείς εξοπλισμούς, γερά κονδύλια σε μυστικές υπηρεσίες, ή αλλιώς, μέσα από στρατηγικές της έντασης. Εγγυητής, εκείνης της σταθερότητας που απαιτεί η καπιταλιστική συσσώρευση (συμπεριλαμβάνοντας τα δίκτυα της μαύρης οικονομίας), η κρατική εξουσία και η διαιώνιση της εκμεταλλεύσης.

Τη Μεσόγειο και την Αφρική…

Και να που με αφορμή την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη νέα αναβαθμισμένη θέση του στο ΝΑΤΟ, το ελληνικό κράτος αποκτά δεσπόζουσα θέση στις στρατιωτικές αποστολές και την αστυνόμευση της ανατολικής Μεσογείου. Με υψηλή επιχειρησιακή ετοιμότητα και πλήθος διακρατικών στρατιωτικών εκπαιδεύσεων (με Ισραήλ, ΗΠΑ, κ.ά.) που αφορούν πραγματικά σενάρια πολέμων κι όχι συνήθεις ασκήσεις ρουτίνας. Να που οι εξέχουσας γεωγραφικής σημασίας βάσεις της Ελλάδας (Καλαμάτα, Χανιά, Λάρισα, κ.ά.) γίνονται πολεμικό ορμητήριο εθνικών και πλανητικών στρατών. Με τον ελληνικό στρατό να συμμετέχει σε κατοχικά στρατεύματα στην Κεντροαφρικάνικη Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που οι σύμμαχες -γαλλικών συμφερόντων- εταιρείες πετρελαίων ορμούν για νέα κοιτάσματα.

Έως τα βουνά στην Χαλκιδική…

Εκεί όπου η στρατιωτικοποίηση της καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων από την κυριαρχία είναι μονόδρομος. Εκεί όπου τα πολεμικά δόγματα του ΝΑΤΟ εφαρμόζονται σε δάση και χωριά. Εκεί που τελικά θα πρέπει να (ξανα)σκεφτόμαστε όταν ακούμε για «εσωτερικό» ή «μή συμβατό» εχθρό, εάν αυτή ορολογία αφορά πληθυσμούς σε μακρινά πεδία στρατιωτικών επιχειρήσεων ή τις κοντινές μας κοινότητες αγώνα όπου κάτοικοι και αλληλέγγυοι υπερασπίζονται τη φύση, την καθημερινότητά τους, τις παραδόσεις τους.

Κάτω τα κράτη, τα έθνη και οι στρατοί
για να χτίσουμε εκείνες τις κοινωνικές σχέσεις που θα πράττουν αντεθνικά και αντιμιλιταριστικά

“… Και τελικά; Τελειώνοντας το σχολείο, τελειώνουν και οι παρελάσεις;

Για κάποιες ναι… και για κάποιους όχι!

Για τα αγόρια το ελληνικό κράτος επιφυλάσσει υποχρεωτική στρατιωτική θητεία που εκτός από τις παρελάσεις περιλαμβάνει και άλλες δυσάρεστες, καταπιεστικές και ανελεύθερες διαδικασίες (πολεμική εκπαίδευση, πειθαρχία και παραλογισμό, καψώνια, σκοπιές, εθνικιστική προπαγάνδα κ.α.)

Αναλογιστείτε λοιπόν όσοι θα πάτε στρατό -αλλά και όσες δε θα πάτε, αλλά έχετε γύρω σας αδέρφια, φίλους, αγαπημένους, συμμαθητές που το κράτος υποχρεώνει να στρατευθούν: Σε τι μας ωφελεί όλη αυτή η παρανοϊκή στρατικοποίηση κατά τη σχολική -και όχι μόνο- ζωής μας; …”

(αποσπασμα από το κείμενο μας που θα βρείτε εδώ , για τις παρελάσεις)

 Στις 14 Μαρτίου 2014 ακόμη μία δίκη θα στηθεί στο στρατοδικείο του Ρουφ, στην Αθήνα. Η δίκη του ολικού αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη είναι η συνέχεια ενός θεάτρου παραλόγου που ξεκίνησε πέρσι με την πρωτόγνωρη σύλληψη του στα Ιωάννινα, μέσω της διαδικασίας του αυτοφώρου για ανυποταξία, την μεταγωγή του στην Αθήνα και την προσωρινή του κράτηση. (Να θυμίσουμε ότι ο Μιχάλης Τόλης είχε συνυπογράψει δημόσια συλλογική δήλωση άρνησης στράτευσης από το Σεπτέμβριο του 2011)

Αυτή η δίκη είναι ένα μόνο κομμάτι της μέχρι τώρα καταστολής που περιελάμβανε αυτόφωρες συλλήψεις, στρατοδικεία, ποινικές και διοικητικές ποινές, υπέρογκα πρόστιμα των 6000 ευρώ, απαγορεύσεις εξόδου από τη χώρα κ.ά. Εδώ και λίγο καιρό οι στρατοκράτες αποφάσισαν να ξεσκονίσουν τα τεφτέρια τους και να δουν ποιος “τους χρωστάει”. Ποιος χρωστάει χρόνο από τη ζωή του στη πατρίδα, ποιος χρωστάει υποταγή στο έθνος…

Ανανέωσαν, λοιπόν, τον κύκλο της καταστολής σέρνοντας επιπλέον στα στρατοδικεία, καταδικάζοντας και επιβάλλοντας πρόστιμα, κόσμο που είχε αρνηθεί το στρατό αρκετά παλαιότερα, ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Σε κάποιες περιπτώσεις τα άτομα έχουν ήδη ξεπεράσει το 45ο έτος της ηλικίας – έτος που λήγει η υποχρέωση στράτευσης.

Η απάντηση μας στην καταστολή τους είναι η αλληλεγγύη μας σε όποιον επιλέγει να σταθεί ενάντια στον μηχανισμό του στρατού και η ενδυνάμωση του αντιμιλιταριστικού αγώνα, συλλογικά και δημόσια.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης
στον αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη,
14 Μάρτη 2014 στις 08:30 πμ.
στο στρατοδικείο του Ρουφ (Αθήνα)