Ακόμα ένα φθινόπωρο ήρθε και για τους κύριους στρατοκράτες είναι σαν μην άλλαξε τίποτα.
Καλέσαν ακόμα μια φορά χιλιάδες ανθρώπους να πάνε να υπηρετήσουν την “μαμά πατρίδα”,να εκπαιδευτούν στα όπλα, να δηλώσουν υποταγή στην σημαία.

Μια ακόμα σειρά απο στρατιώτες…
Μια ακόμα σειρά από εκπαιδευμένο “κρέας για τα κανόνια” των μιλιταριστών.
Μια ακόμα σειρά από ανθρώπους που εκβιάζονται να υπηρετήσουν τις ένοπλες δυνάμεις αλλιώς θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.

Καμία κρίση, καμία κοινωνική αναταραχή, κανένα θανατηφόρο ατύχημα, καμία αυτοκτονία δεν επηρρεάζει τους στρατοκράτες έτσι προφυλαγμένοι που είναι μέσα στα σιδηρόφρακτα στρατόπεδα και στα γραφεία τους. Τυγχάνουν βέβαια και της εύνοιας των αρχόντων και των αφεντικών του τόπου, τους οποίους άλλωστε ορκίζονται να φυλουν και να υπηρετούν. Και αυτοί τους ανταμοίβουν! (Μια φορά κάναν το λάθος και περικόψαν κάτι μισθούς από τους αγαπημένους υποτελείς και σπεύσαν να επανορθώσουν δίνοντας και αναδρομικά!) Πώς λοιπόν οι άρχοντες του τόπου και τα πιστά σκυλιά τους να μην προσβληθούν και εξοργισθούν όταν κάποιοι αρνούνται να υποταχθούν; Αρνούνται να ορκιστούν πίστη στη πατρίδα; Αρνουνται να γίνουν άντρες όπως αυτοί ορίζουν; Αρνουνται να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του κράτους; Αρνούνται τον ελληνικό στρατό;

Τους περασμένους μήνες, σε συνέχεια της – καλά αμοιβόμενης κατά τα άλλα – δουλειάς που είχαν ξεκινήσει από το 2011, οι στρατοκράτες ενέτειναν τις προσπάθειες τους να “συμμαζέψουν” όσους αρνούνται το στρατό και να τρομοκρατήσουν όσους το σκέφτονται. Δικαστήρια αλλά και συλλήψεις περίμεναν όσους επέλεξαν ευθεία σύγκρουση. Σε 5 τουλάχιστον περιπτώσεις ανθρώπων που διάλεξαν να αρνηθούν το στρατό δημόσια και πολιτικά, οι μπάτσοι, οι δικαστές και οι στρατοκράτες εξάντλησαν την αυστηρότητα τους. Σε όλες τις δίκες ο ρόλος της μαριονέτας φαινόταν να ταιριάζει γάντι σε όσους καθόταν στην έδρα. “Με το σταυρό στο χέρι” και προφυλάσσοντας τα συμφέροντα του έθνους, επιβάλαν ολοενά και μεγαλύτερες ποινές σε όσους παράκουσαν τις επιταγές της πατρίδας.

Αλλά η ποινική δίωξη είναι μόνο ένα κομμάτι της καταστολής για τους αρνητές στράτευσης αλλά και για όσους σιωπηλά δεν απάντησαν “παρόν” στα προσκλητήρια της πατρίδας. Η μοντέρνα καταστολή περιλαμβάνει οικονομικές και διοικητικές κυρώσεις. Με περισσό ζήλο τα πρόστιμα των 6000 ευρώ που θεσπίστηκαν το 2010, ενεργοποιούταν και αποστέλλοταν κατά δεκάδες στην εφορία απο αντισυνταγματάρχες και λοχαγούς που κάναν τους φοροεισπράκτορες να έρχονται δεύτεροι στο κυνήγι για το γέμισμα των κρατικών ταμείων με ζεστό χρήμα. Βέβαια και οι εφοριακές αρχές δε μείναν με σταυρωμένα χέρια. Περάσαν στην αντεπίθεση για να πάρουν τα πρωτία. Δεν αναγνώρισαν καμία αναστολή σε ανθρώπους με αποδεδειγμένη οικονομική αδυναμία. Και το προχώρησαν ακόμα παραπάνω. Προέβησαν σε ποινικές δίωξεις αλλά και εντολές κατάσχεσης σπιτιών “ανυποτακτων” που είτε αδυνατούσαν να πληρώσουν το πρόστιμο είτε αρνούταν συνειδητά.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το κίνημα των αρνητών στράτευσης δεν αριθμεί κάποιο μεγάλο αριθμό. Τι τους τρομάζει όμως τότε; Η καταστολή τους είναι δυσανάλογη αλλά πλήρως εναρμονισμένη με την τακτική που το κράτος ακολουθει σε όλους τους τομείς: Φιμώστε και τσακίστε όποιον αντιδρά και αντιστέκεται. Είτε είσαι σε στρατόπεδο είτε έξω, η εντολή είναι μία: Ακολούθα τις εντολές των απο πάνω. Αν όχι… Οι αρνητές στράτευσης αλλά και ο κόσμος που διαμορφώνει μια στάση ενάντια στον στρατό δεν διαφέρει από τους εργάτες αντιδρούν απέναντι στα αφεντικά που τους πίνουν το αίμα, από τους κατοίκους που δεν παρακαλάνε πια για ακριτη ανάπτυξη αλλά αντιστέκονται κόντρα στα συμφέροντα τεράστιων πολυεθνικών, από τον κόσμο που αντιστέκεται στην κατάσχεση των σπιτιών από τις τράπεζες και την εφορία… Ολοι αυτοί γίνονται αποδέκτες της οργής του συστήματος.

Γνωρίζουμε ότι το ζήτημα αφορά προσωπικά έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Κάποιες χιλιάδες από αυτούς καλούνται να φορέσουν τα χακί αυτό το Νοέμβρη (κάποιοι τα φόρεσαν εδώ και καιρό). Γνωρίζουμε ότι μεγάλο ποσοστό έχει θέση ενάντια στο στρατό και την υποχρεωτική θητεία. Γνωρίζουμε πως οι εκβιασμοί είναι σκληροί και πολλές φορές αξεπέραστοι. Όμως ο μόνος τρόπος ένα συλλογικό πρόβλημα να επιλυθεί είναι αν οι άνθρωποι που τους αφορά το επικοινωνήσουν, οργανωθούν και επιδιώξουν μια συλλογική λύση. 

Επιλέγουμε λοιπόν να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας και να σταθούμε μαζί με όσους παίρνουν θέση ενάντια στο στρατιωτικό μηχανισμό και αντιτάσσονται τον μιλιταρισμό  με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε στις επόμενες κλήσεις για στράτευση να μη ζούμε ο καθένας μόνος το “προσωπικό του δράμα” απέναντι στο χαρτί για κατάταξη, αλλά να είναι οι στρατοκράτες που στέκονται έκπληκτοι μπροστά στις μαζικές μας αρνήσεις.

Ο Δημήτρης Καρασούλης (RIP), ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος και ο βούρκος της δικαιοσύνης.

Την Τρίτη 13/5 δικάστηκε επιτέλους και ησυχάσαμε, που ένα τέτοιο έγκλημα δεν έμεινε ατιμώρητο, ο αντιρρησίας συνείδησης Δημήτρης Σωτηρόπουλος για την ανυποταξία του που εκκρεμεί από το 1992. Στα σαράντα επτά του χρόνια και πατέρας τριών παιδιών κλήθηκε να λογοδοτήσει ενώπιον της δικαιοσύνης για το αποτρόπαιο εκείνο θράσος, να αρνηθεί να υπηρετήσει τον εθνικισμό, το μιλιταρισμό, τον παραλογισμό της κατασπατάλησης των κοινωνικών πόρων, να παραιτηθεί από τη δημιουργικότητά του και να αφήσει πίσω την αξιοπρέπειά του.

Όμως, το θλιβερό ενδιαφέρον της ημέρας εκείνης ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Συνέχεια ανάγνωσης Δυο χαρακτηριστικές δίκες… →

Ονομάζομαι Ρίτσιος Χάρης και είμαι ολικός αρνητής στράτευσης από τον Μάιο του 2004, εκείνη την εποχή που πήρα την συγκεκριμένη πολιτική απόφαση, να αρνηθώ την στρατιωτική θητεία ήταν για μένα μια συνειδητή πράξη αντίστασης στους ντόπιους κρατιστές. Ήταν η περίοδος που πλησίαζε η ολυμπιάδα της εκμετάλλευσης και της μίζας, που μας είχαν πρήξει με τις τυμπανοκρουσίες περί «εθνικής υπερηφάνειας», ένδοξου «ολυμπιακού πνεύματος» και «σύγχρονου εθελοντισμού», ενώ σε διεθνές επίπεδο η «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία βρισκόταν σε έξαρση, με το ελληνικό κράτος να συστρατεύεται με την πολεμική μηχανή του Μπους, συμμετέχοντας ως βοηθός στον πόλεμο του Ιράκ και ως εκστρατευτικό σώμα που επέβαλε με τους συμμάχους, την ωμή κατοχή του Αφγανιστάν.

Δύο χρόνια αργότερα το 2006 το στρατολογικό γραφείο Αθηνών μου άσκησε ποινική δίωξη για ανυποταξία σε καιρό ειρήνης,  ενώ τον Αύγουστο του 2011 με ξανακαλέσανε για κατάταξη, όπου για μια ακόμα φορά τους έστειλα επιστολή για τους λόγους που αρνούμαι την στρατιωτική θητεία και τους επέστρεψα τα χαρτιά κατάταξης. Έγιναν και παρεμβάσεις αλληλεγγύης με μικροφωνική και δημοσιοποίηση της επιστολής, στα Τρίκαλα και στην Καρδίτσα.

Τέλη Νοεμβρίου του 2013 έμαθα ότι έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης από τις 7 Μαρτίου του 2013, Συνέχεια ανάγνωσης Κείμενο του αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιου, για την επικείμενη δίκη του →

 1. Ξέρεις ποιός και πότε καθιέρωσε το θεσμό των παρελάσεων στην Ελλάδα;

Οι παρελάσεις στην Ελλάδα έχουν τις ρίζες τους στον προηγούμενο αιώνα και συγκεκριμένα το 1936. Τότε ο δικτάτορας Μεταξάς εγκαθιστά μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις μαζί.  Ήταν μια πρώτη δοκιμή για τον δικτάτορα μιας και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο της τότε Γερμανίας του Χίτλερ και της Ιταλίας του Μουσολίνι ήταν κάτι που θαύμαζε ο δικτάτορας Μεταξάς. Η ελληνική μίμηση δεν έφτασε βέβαια την εφιαλτική επιβλητικότητα των γιορτών που οργάνωνε ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ, αλλά ακολουθούσε πιστά τη συνταγή τους.

Ο ίδιος ο Μεταξάς σημειώνει στο Ημερολόγιό του στις 25 Μαρτίου 1938: “Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Άρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Έργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες. Φάλαγξ “Ι.Μεταξά” Πατρών! (…) -Σήμερα. Τελετή. Ενθουσιασμός. Αποθέωσις. Παρέλασις στρατού θαυμασία. Απόγευμα παρέλασις Σχολείων Προσκόπων κτλ. και Εθνικής Νεολαίας με τα Τάγματα εις την ουράν. Αι φάλαγγες της ΕΟΝ ατέλειωτοι! Όλοι ντυμένοι! Περίπου 12-14 χιλιάδες! Εντύπωσις εις τον κόσμον καταπληκτική!”

2. Τι συμβολίζει η συμμετοχή στρατού και μαθητών στις παρελάσεις και για ποιο σκοπό επιλέχτηκαν αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας ;

Συνέχεια ανάγνωσης Πέντε πράγματα για τις παρελάσεις →

Οι αρνήσεις στο στρατό μέχρι χθες αποτελούσαν μειοψηφική και παράπλευρη μόνο σύγκρουση με την κυριαρχία. Η διαρκής προσπάθεια συντριβής τους προεικόνιζε την απόπειρα πειθάρχησης με στρατιωτικούς όρους όσων αρνούνται να συστρατευτούν άνευ όρων στην υπόθεση της εθνικής σωτηρίας. Ο συμβιβασμός με την πειθαρχία και την στρατιωτική υποχρέωση προετοίμασε εμάς τους ίδιους να αποδεχτούμε την πειθαρχία στις δουλειές μας, στις ζωές μας και άνοιξε το δρόμο για την στρατιωτικό – μιλιταριστική πια, αντιμετώπιση των κοινωνικών συγκρούσεων.

Ως άλλοι αρνητές οι απεργοί εργάτες, υπάλληλοι, λειτουργοί όταν δεν συμβιβάζονται εθελοντικά με τις απαιτούμενες θυσίες στο βωμό της ομοψυχίας, βρίσκονται αντιμέτωποι με εξοντωτικές οικονομικές και ποινικές κυρώσεις προκειμένου να υποκύψουν. Η πολιτική εξουσία επικαλείται την κατάσταση “εκτάκτου ανάγκης” για να υιοθετήσει ολοκληρωτικές πρακτικές που ακόμα και η ανερχόμενη άκρα δεξιά δεν τολμούσε να ονειρευτεί πριν λίγα χρόνια. Συνεχίζει δε να δανείζεται τον αυταρχισμό που ανεχτήκαμε στις στρατιωτικές δομές, ως εγγυητή “αποτελεσματικότητας”. Ο κυρίαρχος πολιτικός σχηματισμός κάνοντας ”καλά” την δουλειά του είναι έτοιμος να ακρωτηριάσει οτίδηποτε βρίσκεται εκτός της λογικής της αγοράς και του ολοκληρωτικού μοντέλου εκμετάλευσης ανθρώπου και περιβάλλοντος. Τέρμα πια οι ατέρμονες συζητήσεις για το αν αυτοί που κάθε φορά αντιστέκονται έχουν και κάποιο δίκιο. Η συνθήκη είναι πολεμική και η κοινωνική ειρήνη έχει αρχίσει να αποτελεί πολυτέλεια.

Για εμάς που έχουμε προχωρήσει σε αυτή την επιλογή, η άρνηση στράτευσης είχε πάντα ξεκάθαρο στόχο. Να επισημάνει πως ο στρατός είναι εξίσου χρήσιμος ως όργανο πειθάρχησης στο εσωτερικό, όσο και ως μηχανισμός επιβολής στην εξωτερική πολιτική. Να αναδείξει τα ολοκληρωτικά γνωρίσματα που συντηρεί ο στρατιωτικός κώδικας, την υπαγωγή στην ιεραρχία, την απόλυτη πειθαρχία, την υποταγή στον αυταρχισμό. Να αμφισβητήσει την χρησιμότητά των γνωρισμάτων αυτών για τους “από κάτω”. Τονίζαμε εν ολίγης τον διαρκή κίνδυνο, να ανασυρθούν τα γνωρίσματα αυτά για καθολική κατασταλτική χρήση σε περίοδο συστημικής κρίσης.

Θεωρούμε τις θέσεις αυτές πιο επίκαιρες από ποτέ. Αντιμετωπίζουμε συλλογικά τις διώξεις και τις κυρώσεις σε βάρος όλων των αρνητών. Όσο εντείνεται η καταστολή τόσο περισσότεροι γινόμαστε.

Να σπάσουμε την αλυσίδα των συμβιβασμών.

Να τσακίσουμε τον μιλιταρισμό στην βάση του.

τώρα, πιο πολύ από ποτέ

να αρνηθούμε το στρατό,

να οργανώσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις

πιο συλλογικά, πιο πολιτικά, πιο αποφασιστικά

αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Δημήτρη Νιώτη που δικάζεται στο στρατοδικείο Ιωαννίνων

Συγκέντρωση 21.05 / 9πμ

KaiusSparilus

Σήμερα, 18 Απριλίου, συνελήφθη κάτω από το σπίτι του ο Μένιος Εξίογλου την ώρα που ξεκινούσε για τη δουλειά του. Η σύλληψη έγινε με την διαδικασία του αυτόφωρου για το αδίκημα της ανυποταξίας. Αρχικά προσήχθη στο Α.Τ  Άνω πόλης, το μεσημέρι μεταφέρθηκε στην ΓΑΔΘ και αύριο ξεκινάει η μεταγωγή του στην Αθήνα όπου και θα περάσει απο την εισαγγελία. Και όλα αυτά ενώ στις 18 Δεκεμβρίου του περασμένου χρόνου είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως σε 4 μήνες με ένα χρόνο αναστολή με την ίδια κατηγορία από το στρατοδικείο της Λάρισας.

Η επιθετική  και εκδικητική πολιτική που τον τελευταίο καιρό εξαπολύεται εις βάρος των αρνητών στράτευσης επιβεβαιώνεται άλλη μία φορά. Η επιλογή της άρνησης στράτευσης θεωρείται διαρκές αδίκημα και με αφορμή αυτή την νομική «ανωμαλία»  οποιοδήποτε ανυπότακτος, ακόμα και αν έχει καταδικαστεί προηγουμένως για το αδίκημα της ανυποταξίας, μπορεί να κινηθεί οποτεδήποτε η διαδικασία του αυτόφωρου και να ξαναδικαστεί (οπότε και να ξανακαταδικαστεί). Η τρομοκρατία τους δεν μας πιάνει. Απαντούμε στις κατασταλτικές τους πιέσεις συλλογικά και δυναμικά.

Όπως και ο ίδιος είχε γράψει μαζί με άλλους συντρόφους στη συλλογική δήλωση άρνησης στράτευσης τον Μάιο του 2010: «Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στις οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο».

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Οι επιχειρήσεις «σκούπα», το κλείσιμο των κέντρων «ανομίας», η διαπόμπευση των οροθετικών, η κήρυξη των εργατικών αγώνων ως παράνομων και η κρατική καταστολή δε μας βγάζουν από το δρόμο του αγώνα παρά μόνο μας κάνουν ν’ αναρωτιόμαστε ποίο κομμάτι της κοινωνίας έχει σειρά. Και ναι, τώρα μας είναι ξεκάθαρο˙ οι αρνητές στράτευσης. Αρχίσατε να ξαραχνιάζετε υποθέσεις 20ετίας, να βομβαρδίζετε με φύλλα πορείας κάθε μέρα και να απειλείτε με συλλήψεις. Αλλά μάθετέ το καλά… η τρομοκρατίας σας δεν πιάνει πουθενά!

Η άρνηση στράτευσης δεν είναι ένα παιχνίδι, είναι πολιτική απόφαση. Και οι αρνητές στράτευσης ξέρουν καλά τι τους περιμένει. Κι αν νομίζετε ότι πρόκειται για μια χούφτα ανθρώπους με τους οποίους θα ξεμπερδέψετε εύκολα, κάνετε μεγάλο λάθος. Γιατί το δικό μας όπλο είναι η αλληλεγγύη. Και είμαστε πολλοί αυτοί «που ανήκουμε στη σωρεία των ανθρώπων που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς». Είμαστε πολλοί που θα μας βρείτε έξω από, τα στρατόπεδα, τα στρατοδικεία, τις φυλακές σας.

Οι αρνητές στράτευσης  σπάνε την όμορφη αλυσίδα που τους ετοιμάζετε από γεννησιμιού τους και αποφάσισαν ότι δεν ανήκουν στα μητρώα σας, δεν είναι άλλο ένα νούμερο στα κατάστιχά σας και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν το πιόνι που θα θυσιαστεί στα πολεμοχαρή σχέδιά σας. Κανείς δεν είναι και δεν θα είναι μόνος του σε αυτή την επιλογή.

• Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Μπάμπη Ακριβόπουλο
• Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή του και την παύση κάθε δίωξης.

Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ!!!

Για το κίνημα της άρνησης στράτευσης η περίπτωση του Νίκου Καρανίκα αποτελεί διαχρονικά ένα παράδειγμα εκδικητικότητας και μισαλλόδοξου παραλογισμού από την πλευρά του στρατιωτικού μηχανισμού, αλλά κι ένα παράδειγμα αγώνα και νίκης για την πλευρά του κινήματος. Ο Καρανίκας είχε συλληφθεί ως αντιρρησίας τον Αύγουστο του 1995 κι είχε καταδικαστεί πρωτόδικα τον Οκτώβριο του ίδιου έτους σε φυλάκιση τεσσάρων ετών, η οποία όμως μειώθηκε από το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο (Δεκέμβριος 1995) σε ένα έτος με τριετή αναστολή. Στη διάρκεια της φυλάκισής του είχε αναπτυχθεί γύρω του ένα ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Βγαίνοντας από τις στρατιωτικές φυλακές του στρατοπέδου Παύλου Μελά έλαβε «φύλλο πορείας» για μια μονάδα στην οποία, φυσικά, ποτέ δεν παρουσιάστηκε. Τότε του ασκήθηκε δίωξη για λιποταξία. Η πεντάχρονη και πλέον ομηρία του φάνηκε να κλείνει το 2000 με την απαλλαγή του από την κατηγορία αυτή από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης.

Την Τετάρτη 20/2 σε μέρα απεργίας, η αστυνομία (μετά από διαδοχικές τυπικές ή άτυπες ενοχλήσεις) επισκέπτεται τον Ν.Κ. στο σπίτι του τον συλλαμβάνει και τον οδηγεί στο Στρατοδικείο με τη διαδικασία του αυτοφώρου με βάση την υπόθεση εκείνης της περιόδου του 1996, για την οποία έχει ήδη διωχθεί. Η σύλληψη γίνεται με παρέμβαση της στρατιωτικής εισαγγελίας.

Για εμάς η όψη της παράνοιας και της σκληρότητας του στρατιωτικού μηχανισμού δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Το βιώνουμε όταν λαμβάνουμε υπέρογκα πρόστιμα σε περίπτωση ανυποταξίας, όταν οδηγούμαστε σε δίκες για το έγκλημα της διατήρησης της υπόστασης και ακεραιότητάς μας μέσω της άρνησης κατάταξης στη κιμαδομηχανή μυαλών και σωμάτων που αποτελεί ο στρατός, το καταλαβαίνουμε όταν μαθαίνουμε για την κάθε νέα «αυτοκτονία» – δολοφονία φαντάρου, όταν ακούμε τις καθημερινές ιστορίες τρέλλας και υποταγής από φίλους που κάνουν τη θητεία τους. Ακόμα κι έτσι, όμως, μας εκπλήσσει αρνητικά και μας ανησυχεί η έκταση που παίρνει αυτός ο παραλογισμός στην περίπτωση του Ν.Κ., όταν η στρατοκρατία επιλέγει να ανασύρει μια τελειωμένη υπόθεση 17 ετών και να διώξει έναν άνθρωπο που η αταλάντευτη στάση του ακόμα και σε πολύ σκληρότερες για τους αρνητές εποχές είναι δεδομένη και παραδειγματική.

Γνωρίζοντας, όμως, καλά και τη συνολική πολιτική και κοινωνική δράση του Καρανίκα, μέσα από τα κινήματα γειτονιάς, δικαιωμάτων και υπεράσπισης του δημόσιου πλούτου και των κοινών αγαθών, μέσα από πολιτικές πράξεις αντίστασης και εναντίωσης στην επέλαση της βαρβαρότητας, θα εθελοτυφλούσαμε αν δε βλέπαμε και παραπέρα από το ειδικό της δίωξης για ανυποταξία και δεν αντιλαμβανόμασταν πώς η καταστολή που προσπαθούν να επιβάλλουν στους αγώνες και στους αγωνιστές θα περάσει από κάθε δυνατό δρόμο, θα χρησιμοποιήσει κάθε όπλο που έχει η σύγχρονη απολυταρχία για να μας φιμώσει. Ο στρατός έρχεται στην περίπτωση του Ν.Κ. να υπακούσει στις επιταγές της πολιτικής εξουσίας και να παίξει με έναν νέο τρόπο το ρόλο του στο πεδίο της κοινωνικής και πολιτικής καταστολής. Η περίπτωση του Ν.Κ. είναι για εμάς μέρος της διαδικασίας στρατιωτικοποίησης της κοινωνικής δημόσιας ζωής, το επόμενο βήμα των επιστρατεύσεων των απεργών στο Μετρό της Αθήνας και των ναυτεργατών, ένα ακόμα σημάδι της εισόδου σε μια εποχή που για τους κυρίαρχους λίγη σημασία έχει η πραγματική δικαιοσύνη, η επί της ουσίας συζήτηση για το δίκαιο ή άδικο των πράξεων, αλλά στόχος είναι ο απόλυτος έλεγχος και το κόψιμο με κάθε τρόπο όποιου κεφαλιού πάει να σηκωθεί.

Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, μόνος δρόμος για εμάς είναι η αντίσταση στο μιλιταρισμό και στο στρατιωτικό πνεύμα της συνολικής καθυπόταξης που βγαίνει από τα στρατόπεδα και απλώνεται στην κοινωνία, η σταθερότητα και η συλλογικοποίηση των αρνήσεών μας απέναντι στο στρατό και η αμέριστη αλληλεγγύη σε όλους τους αρνητές στράτευσης που διώκονται για αυτή τους την επιλογή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΝΙΚΟ ΚΑΡΑΝΙΚΑ
ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ – ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΔΙΩΞΗ

Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης (λεωφ. Καυταντζόγλου, πίσω από την ΕΡΤ3), Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου, 9 π.μ.

KAIUS SPARILUS
Ομάδα για την άρνηση στράτευσης στη Θεσσαλονίκη